We've made it!

Na onze 2e en tevens laatste dag in het prachtige Munduk, liggen we uitgeblust in bed. Wat een dag, en jaaa misschien zijn we toch niet zo slim als we dachten.

Nadat we gistermiddag vanuit het toeristische Seminyak vertrokken, reden we in 3 uur tijd naar het noordelijker gelegen Munduk, ain't no mountain high enough! Wat een barre tocht! Maar zeker de moeite waard, want we verblijven in een mooi paradijsje tussen de rijstvelden, palmbomen en bergen! (Jeroen & Jenny bedankt voor de tip!)
Vanochtend gingen we geheel op eigen houtje de waterfalls bezoeken, inclusief routekaartje waar je in geen honderd jaar 'U' tegen zou zeggen! Kortom, dra-ma....

Laat ik positief beginnen, ik heb o.a. avocado- & bananenbomen gezien! Wauw, helaas nog niet rijp genoeg om te eten, of ze waren al verkracht door een kolonie termieten... Balen :-(
Binnen no time zagen we er zelf uit als waterfalls, met een brandend zonnetje in onze melkflesnekjes. Burn baby burn.
De trekkingtour bedraagt normaal gesproken zo'n 4 uur. Door een verkeerde afslag te nemen recht in the bush bush en tientallen muggen, werd onze tocht nog leerzamer, langzamer en biologischer! Balinezen die ons zogenaamd de weg wezen, jajaaa... Ze zijn net zo slecht als Hans Kazan. Ik voelde me het witte konijn in de hoed, de duif uit de mouw, en zo trots als een pauw. Na 5 jaar was ik weer terug in de jungle, maar nu met vriendlief! C'est la vie. Onze tocht duurde in totaal 6 uur, hoera! De andere waterval kon daardoor letterlijk onze rug op. Steef heeft daarom onderweg zelf nog een geel watervalletje geproduceerd voor de toeristen onder ons.
Het viel me op dat verdwalen ik de jungle in een klein hoekje zit. Kijk naar Kris & Lisanne, de meisjes die nooit meer terugkeerden uit het Zuid-Amerikaanse Panama. Tijdens onze tocht dachten Steef en ik aan de meisjes, hoe verschrikkelijk het moet zijn geweest hoe zij aan hun einde zijn gekomen. Dagen zonder water, zonder licht en eten. Alleen jij en ik.

Terug naar onze jungletocht, die een gelukkiger einde had. Het uitzicht was onbetaalbaar en rustgevend, totdat we op het kruispunt kwamen waar we eerder de verkeerde afslag namen... Dat zou ons 2,5 uur gescheeld hebben, als we gewoon rechtdoor waren gelopen. Maar ik lig en loop graag links... Tevergeefs.

Hierna volgde een heerlijke Indonesische lunch, waarbij we zelfs nog Frans praatten met een baguette uit Marseille, de avonturier die al meer dan een jaar weg was. Très bien!
De hemel brak open en het regende tranen met tuiten, het was tijd voor een heerlijke warme douche!

Salut!